Foto van de maand
|
|
In deze rubriek halen we maandelijks herinneringen op uit de overeenstemmende maand uit een recent of een (veel) verder verleden, soms met wat kanttekeningen erbij over al dan niet recente ontwikkelingen in de marge van het spoorweggebeuren. Nu en dan krijg je hierbij ook een link naar een meer omstandige item over het betrokken onderwerp. Heel veel ervan is intussen al verdwenen of loopt op zijn laatste benen (rails). Andere bestaan nog en zijn meer dan eens een bezoekje waard.
Voortaan krijg je ook beide versies (NL en FR) samen op deze pagina. En wil je even terug naar de vorige versies? Klik dan hier.
Voortaan krijg je ook beide versies (NL en FR) samen op deze pagina. En wil je even terug naar de vorige versies? Klik dan hier.
|
Cette rubrique mensuelle nous permet de raviver quelques souvenirs du mois correspondant il y a bien d'années déjà, parfois assaisonnés de quelque commentaire sur certaines évolutions à caractère ferroviaire, voire pourvus d'un lien vers un dossier plus fourni concernant le sujet évoqué - certains disparus depuis, d'autres toujours en place et valant bien une visite. Dorénavant les deux versions (NL et FR) sont présentées sur cette même page, tandis que les sujets antérieurs restent disponibles ici. |
JUIN 2019 - Du temps où il était encore possible d’ouvrir une fenêtre du train afin de prendre ce type de photos, même si cet exercice présente de gros risques, et non seulement du côté de la contre-voie. Risque que l'on peut éviter avec les petits appareils compacts digitaux, comme ce fut le cas ce 3 juin 2008 afin de photographier une fois pour toutes ce qui restait du quai de cette gare fantôme : ‘Chaussée de Louvain’, comme on nous l’apprit plus tard, sur la commune de St-Josse-ten-Noode, et un des CINQ arrêts ayant existé jadis entre Bruxelles-Nord et Schuman. Un vrai métro avant la lettre, mais un dont apparemment on n’avait pas besoin à l’époque, puisque cette gare-ci, en bonne dernière, disparut en 1924 déjà, après quand-même 59 années de bons et loyaux services. Mais voilà que c’est précisément une de ces deux dates qui nous interpelle. Pouquoi? C’est ce que nous allons essayer de décortiquer dans les temps qui viennent.
|
JUNI 2019
Waar is de tijd dat er tussen Brussel-Noord en -Schuman niet minder dan VIJF tussenstops waren. Een metro ‘avant la lettre’ waaraan toen misschien geen behoefte was. Maar vandaag? Waar is ook de tijd van ‘e pericoloso sporgersi’, toen je gewaarschuwd werd dat uit het open raam van een trein hangen (levens)gevaarlijk was, en niet alleen aan de kant van het tegenspoor. Al laten in 2008 de kleine raampjes van deze boemel dit soort oefeningen nog amper toe. En met de digitale toestelletjes van toen was het ook niet meer echt nodig om naar buiten te hangen om zulke foto te maken, maar toch. Al zul je tegenwoordig nog maar weinig treinen vinden waarvan het raam nog open kan – niet meteen tot grote vreugde van spoorwegfotografen, noch van HST-reizigers waarvan de airco niet werkt. Wat er ook van zij, op 3 juni 2008 was zo’n open raampje dé gelegenheid bij uitstek om eindelijk een foto te maken van het perron van dit spookstation, ergens tussen Noord en Schuman. ‘Leuvensesteenweg’, vernamen we later - OK qua locatie, maar waarom dan niet de naam van de gemeente, St-Joost-ten-Node? En wat de foto betreft, daar bestaan véél betere dan deze. Waar het ons echter om te doen is, is het verleden van dit station. Geopend in 1865, en gesloten in 1924 – dat staat althans hier en daar te lezen. Waarom precies dit evenwel NIET klopt zijn we momenteel aan het uitpluizen. Vinden we hierop een sluitend antwoord, dan krijgt de rubriek ‘spookstations’ er een item bij.
|
|
MEI 2019
Iconisch mag je dit seinportiek aan de zuidkant van het station Sourbrodt wel noemen, althans wat de Vennbahn van weleer betreft, zeker voor degenen die het nog gekend hebben. Maar niet zo heel lang na deze foto, gemaakt op 2 mei 1988, was het ineens verdwenen. Neergehaald in opdracht van de NMBS, blijkbaar ‘om veiligheidsredenen’. Want hoewel ze er van op zekere afstand nog behoorlijk stevig uitzag, was de stalen constructie uit het Pruisische tijdperk misschien wel aan het doorroesten. Misschien. Bij gebrek aan onderhoud, met dezelfde onverschilligheid voor historisch patrimonium als toen 20 jaar later de Vennbahn zelf werd uitgebroken. Al kunnen we niet zeggen dat deze plek vandaag onherkenbaar is: het seinhuis staat er nog en werd zelfs gerestaureerd, met een wissel en een stukje spoor er vlak voor (zie pagina 'Vennbahn'). Daar rechtover de vrijgemaakte put van de oude draaischijf, zij het met een grauwe strook asfalt in plaats van het hoofdspoor daar tussenin. Maar zonder het seinportiek. Deze heeft al decennia geleden een of andere schroothandelaar uit de buurt gelukkig gemaakt, jaren later gevolgd door de rails en de her en der nog aanwezige stalen dwarsliggers. Maar zonder de schamele op het verlaten sporenemplacement van Sourbrodt 'vergeten' seinpalen en eindjes spoor. In afwachting van… ?
|
MAI 2019 - Cet icône de la Vennbahn, à la sortie de la gare de Sourbrodt, côté Weywertz, disparut inopinément quelque temps après cette prise de vue du 2 mai 1988. Reliquat de l'exploitation Prussienne et pièce unique sur le réseau ferroviaire Belge, ce portique à signaux fut découpé sans plus, la SNCB l'ayant apparemment jugé trop dangereux – par manque d'entretien, pour sûr, et dans la plus grande indifférence pour l'histoire peu banale de cette ligne remarquable. La même indifférence, et pas seulement du chef de l'entreprise ferroviaire, qui hélas en scella le destin au début de ce siècle, même si à ce jour ce site n'est pas vraiment rendu méconnaissable: le poste de bloc restauré, une aiguille et quelqes moignons de voie, voire même le soubassement de l'ancienne plaque tournante pour locomotives juste en face, tout cela est toujours en place pour témoigner d'un passé ferroviaire révolu (voir notre page 'Vennbahn'). Si ce n'était cette bande d'asphalte déroulée en plein milieu du site, accaparant ce qui jadis fut la voie principale. |
AVRIL 2019 - L’Europe de l’Est ou l’Amérique Latine? Même pas. Ce convoi d’un autre âge en est bien un de chez nous, quoique à presque un demi-siècle d’ici. Ce 27 avril 1973, le train ‘des écoliers’ venant de Bois-du-Luc vient de franchir la dure montée et poursuit sa route vers le Quesnoy, près de Trivières, où l’ultime charbonnage de la région du Centre coule ses derniers mois. Après quoi viendra le démantèlement, suivi de la disparition pure et simple de cette pittoresque ligne industrielle, la dernière du réseau minier de Bois-du-Luc. C’est en vain qu’aujourd’hui, depuis le siège principal St-Emmanuel devenu ecomusée (musée de la mine), on en cherchera la trace en terrain remblayé entre d'anciens terrils. Quant au matériel roulant, une seule locomotive et une voiture ‘voyageurs’ ont échappé toutes deux au chalumeau, mais pas aux intempéries. Exposée pendant plusieurs décennies dans la cour du musée, c’est surtout la voiture ‘voyageurs’, pourtant historique, qui fit les frais de l'opération, avant de disparaître – vers la casse, sinon vers une destination plus clémente? |
APRIL 2019
APRIL 2019 - Oost-Europa? Misschien wel Latijns Amerika? Je zou het bijna gaan denken. Toch moet je niet zover gaan zoeken, want dit reizigerstreintje is een zuiver inheems product. Op 27 april 1973, na de steile klim uit Bois-du-Luc, tuft hij met een handvol scholieren aan boord naar le Quesnoy (bij Trivières), waar de laatste steenkoolmijn van de regio Le Centre nog maar een paar maanden te draaien heeft. En gelijk ook dit industrielijntje die haar bestaan alleen aan die ene mijnzetel te danken heeft. Want na de ontmanteling van de belangrijkste zichtbare en minder zichtbare getuigen van deze ooit zo bloeiende industrie moest ook de spoorlijn eraan geloven. Vandaag zul je vanaf de voormalige hoofdzetel van het bedrijf – thans ecomuseum van de mijnbouw – en tussen de oude storthopen vergeefs naar het oude spoorwegtracé zoeken.
Toch werd niet alles gesloopt, want vlak buiten het mijnmuseum stonden nog decennialang een locomotief en zo’n reizigersrijtuig in weer en wind de tand des tijds te trotseren. Vooral dat rijtuig was intrigerend: enkel toegankelijk langs het balkon, spartaans, vuil, met ruiten waardoor je amper nog doorheen kon kijken. En bovendien ingezet op de enige toen nog bestaande privé reizigersdienst, zij het binnen de perken van het bedrijf, dat zijn eigen spoorwegnet had, maar alleen voor de mijnwerkers en hun gezin. Tot dit historische rijtuig uiteindelijk verworden was tot een wrak, nog enkel goed voor de sloop. |